Gisteren was het terug zover: op consultatie bij Kind & Gezin. Meten, wegen, enkele testjes en een paar prikjes. Ik hou mijn hart al op voorhand vast voor het vaccinatiemoment. Maar al meteen stelt de vrijwilliger me op het gemak; deze keer moet er geen prikje gegeven worden. Had ik het kindboekje doorgenomen, dan had ik het dus eigenlijk wel geweten. Naar de dokter, dus.
Parcours
En dan beginnen we aan ons parcours. Het wegen ging nog gemakkelijk: peuter in de weegschaal en flink blijven zitten. Het meetmoment viel ook wel mee, maar toch voelde ik mijn dochter in mijn arm knijpen. Komt vast ook door haar nageltjes die ik nog niet geknipt had. Dus bij deze alvast een tip.
En dan mogen we binnen bij de dokter. We overlopen het weeg- en meetmoment: een beetje boven het gemiddelde qua lengte, een beetje onder het gemiddelde van gewicht. Een goed evenwicht dus. Geen klein dikkertje, zoals de huidige versie van mama, maar een lange smalle, zoals de droomversie van mama.
Een witte doktersjas en mondmasker
Mijn dochter bleef dicht bij mij zitten en leek op haar hoede. Mijn anders zo sociale en naar iedereen wuivende kleine meid toonde een stille, bedeesde kant. Ze was ook moe na een lange speeldag bij de onthaalmoeder en haar vriendjes.
De dokter besloot van de consultatie een speelrijk moment te maken en haalde een prentenboek van Nijntje boven. En toen begon de test. “Toon me eens de koe”. Ik juichte stilletjes in mijn hoofd. Een koe, ze kon het niet beter treffen. Het lievelingsdier van mijn dochter; het woord dat duizend keer op een dag over de lippen rolt en de diertjes die we elke dag begroeten op de boerderij achter ons. En ik bleef stil juichen: “komaan, je kan het”. Na lang aarzelen wees haar vinger de afbeelding van de koe aan. En zo gingen we verder: het aanduiden van de schoen, stoel, beer, noem maar op. Enkel de afbeelding van het huisje leek ze niet te herkennen.
Het ging wat traag, mijn dochter had er duidelijk geen zin in, was moe, en leek argwanend tegenover de vrouw in haar witte doktersjas en mondmasker. Maar je kan het haar niet kwalijk nemen.
Maya de Bij
Tijdens de oefening viel het oog van mijn dochter op de verschillende tekeningen van Maya de Bij op de muren en riep luid, terwijl aanwijzend, ‘bij’. Waarop de dokter meteen zei dat ze toch wel snel afgeleid is. Ik moest even slikken. Pardon? Toen ik uitleg vroeg, zei de dokter dat ze op school zal moeten leren om geconcentreerd te volgen en niet zomaar over iets anders zal moeten beginnen. Ik moest nog eens slikken.
Ventileren
Thuis gekomen moest ik toch even ventileren bij mijn partner. Onze dochter is 23 maanden oud. Het lijkt me toch meer dan normaal dat hen ook andere dingen opvallen, zeker als het om kleurrijke en herkenbare tekeningen gaat of als er speelgoed in de buurt is. Waarom voorziet Kind & Gezin dan geen prikkelarme omgeving? Nu zie je tekeningen op de muur en een speelmobiel aan het plafond.
Wordt er nu al opperste concentratie verwacht? Verwachten we dan nu echt al dat het schoolse er al in moet zitten ook al gaat ze pas over negen maanden naar school? En wordt dat dan al verwacht van schoolgaande kleutertjes?
En dan deed ik iets wat typisch is voor mij: ik begon te twijfelen.
Huisje
De onthaalmoeder fronst de wenkbrauwen als ze de dag nadien ons verhaal hoort. Ze legt uit hoe de activiteiten bij haar verlopen en hoe flink onze peuter mee doet. Activiteiten die haar minder liggen, laat ze merken door iets anders te gaan doen. En dat is oké.
En zeg nu zelf, is dit nu eens geen betere maatstaf? De vrouw in de doktersjas, een vreemde, oordeelt op vijf minuten tijd.
Terwijl ik aan het werk ben, krijg ik van de onthaalmoeder een WhatsApp bericht met een kort filmpje waarin we onze kleine meid herhaaldelijk het woord ‘huisje’ horen zeggen. Ik moet lachen. En dan weet ik, we zijn toch goed bezig.
Meer lezen?
Dit artikel verscheen intussen op Mama Baas. Voor meer artikels over baby en momlife klik hier.
