We hadden al een tijdje een vermoeden, dit werd dan ook bevestigd door de Neus- Keel- Oorarts (NKO-arts): onze kleine meid moet trommelvliesbuisjes krijgen. Een standaard ingreep, routine, iets alledaags. Maar niet voor ons. We hebben geen idee wat het allemaal inhoudt, zowel de operatie, de narcose als het herstel, en wat het allemaal voor onze tweejarige kan betekenen en hoe ze alles zal ervaren. We bereiden ons voor op een dagje ziekenhuis.
Voorbereiding
De NKO arts licht alles toe en we krijgen leesvoer mee naar huis. Het kinderboekje ‘Naar het ziekenhuis’ met kleurrijke tekeningen legt in eenvoudige kindertaal aan onze peuter uit wat er ons te wachten staat. De gelijkenissen zijn treffend. Het hoofdpersonage is een meisje, Marie – slechts twee klinkers verschil met de naam van onze meid. Net zoals onze dochter moet Marie naar het ziekenhuis voor haar oortjes. Alles wordt stap per stap uitgelegd: van het moment van de inschrijving, de aanwezigheid van de slaapdokter, tot de recovery op de kamer.
Naar het ziekenhuis
En dan is het zover. Nietsvermoedend gaat onze kleine meid, in pyjama, mee naar het ziekenhuis. Aan de inkom nemen we afscheid van papa. Door de corona maatregelen mag slechts één ouder mee naar binnen. Na het checken van wat papierwerk worden we doorverwezen naar een wachtzaal. “Over een uurtje is het aan jullie” zegt de vriendelijke dame van het loket.
Met uitzondering van enkele kleurrijke kinderstoelen, is er niets in de ruimte om kinderen mee te entertainen. “Dat wordt een inventief uurtje”, denk ik bij mezelf. Ik laat mijn dochter af en toe wat rondlopen, op een stoeltje zitten, en terug op mijn schoot kruipen.
Ik haal als eerste van de wachtende ouders mijn smartphone boven. Een uur geleden hoorden we, op weg naar het ziekenhuis, nog op de radio dat kinderen te veel tijd voor het scherm doorbrengen. En ik denk alleen maar op dat moment “foert”. Dankzij YouTube en de Ketnet app kan ik mijn kleine meid wat bezig houden. Al snel zie ik nog drie andere mama’s hun smartphone voor zoon- of dochterlief bovenhalen. Wie had dat gedacht, dat ik zo’n voorbeeld zou zijn?
Milo en zijn mama
Mijn dochter haar naam wordt afgeroepen. Een vriendelijke vrouw begeleidt ons naar een kleedhokje en kiest een geel operatiehemdje met beertjes uit. “Assorti met haar gele knuffel”. Door de zachtheid van het personeel heeft mijn dochter niet door wat er te wachten stond. En gelukkig maar.
Intussen krijg ook ik een wit schort en haarnetje opgezet. Nog even wachten en dan is het aan ons. Ik raak aan de praat met de mama van Milo. Het 2,5 jarige kereltje zou straks zijn vijfde operatie onder narcose ondergaan. “Hij is het al gewend”, zei zijn mama. “Het zou toch nooit mogen wennen voor kinderen” voeg ik er aan toe. Ze knikt.
Naar het operatiekwartier
En dan is het aan ons: een mannetje in blauw tenue komt ons halen. Even daarvoor had ik alle verschillende disciplines van op de affiche bestudeerd, maar ik was het alweer snel vergeten: verplegend personeel, arts (in opleiding), logistiek medewerker… Elke functie draagt een andere outfit, maar voor mij ziet iedereen er gelijk uit.
De vriendelijke man begeleidt ons door het OK (operatiekwartier). Ik krijg het benauwd.
Een gekend gezicht verwelkomt vriendelijk dochterlief, mama en beertje. De NKO arts licht alles toe. Onze dochter krijgt een patiënten sticker met haar persoonlijke gegevens opgekleefd, en ook Bumba en mama krijgen een exemplaar. Ze mag plaats nemen op de operatietafel. Net zoals in het boekje is de slaapdokter aanwezig. Hij houdt het maskertje even voor haar en terwijl ik over haar handje wrijf, valt mijn kleine meid in slaap. Met de tranen in mijn ogen laat ik haar achter bij een bekwaam en professioneel team. In de wachtruimte wissel ik mijn positie af van zittend en staand wachten. Na een groot half uur komt de NKO arts me zeggen dat alles vlot is verlopen. Opluchting.
Knuffeltijd
Al snel mag ik terug bij mijn kleine meid, die intussen uit haar narcose wakker wordt. Volledig overstuur, niet wetende wat er gaande is, en vooral nog in de war door de narcose. Elk kindje krijgt een ijsje om van te smullen, maar dat is voorlopig niet aan mijn dochter besteed.
Op de kamer wordt meteen het infuus en verband van haar hand verwijderd, wat al de grootste stress bij haar wegneemt. Nog wat slapen, daar wil ze niet van weten, maar wel gewoon dicht bij mama op de schoot zitten, met BabyTv op de achtergrond. En ook nu zeg ik “foert” en denk ik even niet aan de gemiddelde schermtijd. Dat de programma’s volledig in het Engels zijn, dat kan haar niet deren. Het brengt haar in elk geval wat rust en herkenbaarheid in die vreemde omgeving.
Na een laatste check-up van de arts keren we rond de middag huiswaarts. Onze meid stap in haar pyjama het ziekenhuis buiten alsof er niets gaande was. Gelukkig maar.
En thuis wacht haar pure verwennerij, geknuffel en kusjes op.
Kindvriendelijk
Ik weet niet hoe het in andere ziekenhuizen er aan toe gaat, maar waar wij gingen, verliep alles heel kindvriendelijk. De voorbereiding met het boekje, de zachtheid en begeleiding van de medewerkers zowel voor als tijdens de operatie. Het feit dat haar lievelingsknuffel mee mocht tot op de operatietafel. Ik sprak de NKO arts er over aan; ze gaf aan dat dit voor iedereen een win-win situatie is. Ze heeft gelijk.
We zijn nu een week ver en onze kleine meid was snel hersteld en beseft niets van het ziekenhuis-, dokter- en operatiegebeuren. En maar goed ook.
Meer lezen?
Voor meer artikels over baby en momlife klik hier.