18 april 2020. Mijn broer belt ons op. We weten meteen hoe laat het is. Op de videochat van WhatsApp zien we een stralende schoonzus met een ieniemienie klein mensje in haar armen. Het is zover: kleine Louise is geboren! We zijn blij en ontroerd. Ik word voor het eerst meter, mijn kleine meid voor het eerst grote nicht.
Vreugde en verdriet
Tien minuten later heb ik mijn mama aan de lijn. Wat een leuk nieuws. Al snellen volgen traantjes bij haar. Snikkend vertelt ze dat ze zo verlangt om haar gezin terug rond de tafel te hebben, met zijn allen gezellig samenzijn. Ik weet niet goed wat zeggen. We zitten in een lelijke coronacrisis die iedereen treft. Ik werk zelf in een woonzorgcentrum en wil iedereen veilig houden: mijn bewoners, maar vooral mijn gezin. Dus ik vraag aan iedereen volharding. Ik probeer mijn mama te sussen. Mijn broer en schoonzus zullen nu niet overspoeld worden met bezoek, en kunnen in alle rust van elkaar, van hun drietjes, genieten. Maar het is waarschijnlijk een pleister op de wonde. Ik begrijp mijn moeder volledig.
Ik had nog al lachende aan mijn schoonzus gevraagd om te wachten met bevallen tot na de coronacrisis. Maar we wisten allemaal heel goed dat dit niet zo ging zijn. De toekomstige grootouders werden voorzichtig voorbereid dat zelfs raamvisite niet meer zou mogen. En inderdaad, zelfs dat kan intussen niet meer. We wonen ook allemaal te ver om al wandelend of met de fiets op (k)raambezoek te gaan.
Virtueel kraambezoek
De vreugde en blijdschap van die voormiddag slaan in de namiddag om in een ander gevoel. Plots besefte ik dat we niet weten wanneer we de kleine spruit in levenden lijve mogen gaan bewonderen, vastpakken, knuffelen en zoentjes geven. De eerste dagen en weken na de geboorte veranderen die kleintjes zo snel. En dit kunnen we jammer genoeg niet live meemaken. Dit moet vooral voor mijn en haar ouders lastig zijn. Ook (praktische) hulp bieden aan het kersverse ouderpaar zit er niet in. Maar het is wat het is. Het is voor iedereen zo. We mogen wel eens klagen, maar het helpt ons niet verder, integendeel. Gelukkig worden we bestookt met foto’s en filmpjes, en zo zijn we er toch een beetje bij. En het belangrijkste is dat iedereen gezond is en blijft!
En de kleine spruit? Die trekt het zich allemaal niet aan. En gelijk heeft ze!
Meer lezen?
Meer artikels in Baby & Momlife. Dit artikel verscheen intussen ook op Mama Baas.
Een mooie baby, een mooi verhaal maar inderdaad heel lastig als je je schattig kleinkind of het kindje van je broer niet kan vastpakken. Maar haal troost uit de gedacht dat als we gezond mogen blijven dit het allerbelangrijkste is nu. Geniet van de videogesprekken en hou moed! Warme groeten! Carole
Dank je wel Carole